درمان پرخاشگری
برای درمان پرخاشگری، گام اول شناخت و ریشه‌یابی علت یا علل پرخاشگری است. با شناخت این عوامل می‌توان همکاری‌های لازم را برای کاستن از میزان و شدّت پرخاشگری ارائه نمود.
بنابراین برای کنترل و درمان مؤثّر این مشکل، موارد زیر توصیه میشود:
1. بالا بردن سطح بینش دینی و اخلاقی نوجوانان؛
2. سرگرم نمودن آنان با موضوعات مورد علاقه‌شان مانند ورزش و بازی‌های مناسب؛
3. مهر و محبت نمودن و دل‌جویی از آنان؛
4. نشان دادن صبر و متانت در مواقع پرخاشگری؛
5. اجرای عدالت در منزل؛
6. برآورده کردن نیازهای کودکان و نوجوانان به طور منطقی و به دور از افراط و تفریط؛
7. خودداری از توهین و ناسزا گفتن به آنان و یا مقابله به مثل نمودن با آنها؛
8. خودداری از تهدید و ترساندن آنان؛
9. نشان دادن الگوهای خوب و تأثیرگذار به آنان؛
10. دادن رهنمودهای سازنده در مورد سازش و جوشش با دیگران؛
11. تشویق به بازی‌های گروهی و رعایت نزاکت و قوانین در تعامل با دیگران؛
12. عادت دادن آنان به عفو و گذشت؛
13. یاد دادن انتقاد صحیح به آنها جهت تخلیه و سبک شدن و آرامش یافتن.
چنانچه رعایت عوامل فوق، تأثیری نداشت می‌توان با رعایت احتیاط از عوامل دیگری مانند توبیخ، اخطار، تحکّم، و ابزار مقابله به مثل مانند تنبیه و... استفاده نمود. در خاتمه لازم است متذکّر شویم که خشونت و پرخاشگری بیشتر عامل بیرونی دارد و فقط در موارد خاص به علل درونی مربوط میشود.
والدین و مربیان عزیز، می‌بایست محرک‌های محیطی را که باعث تحریک خشم و ایجاد خشونت در متربیان میشود، شناسایی و سپس برای رفع آن به کمک روان‌شناسان و متخصّصان اقدام نمایند. پاسخ تفصیلی نوجوانى یکى از مهمترین مراحل گستره عمر آدمى محسوب مى‌شود و آخرین مرحله، تحوّل‌شناختی و گذر از مرحله «دیگر پیروی» به دوره «خود پیروی» است؛ دوره‌ای است که نوجوان به هویت و فردیت خویش دست می‌یابد. از این رو، شناخت این دوره از زندگی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
